Bu işe ilk başladığımdan beri aklımda olan ama bir türlü hayata geçiremediğim, birgün bu işi bırakırsam bende anı kalmasını istediğim, bir düşüncem vardı. Birlikte çekim yaptığımız, en mutlu anları ölümsüzleştirdiğimiz, kâh gülüp kâh duygu seline boğulduğumuz insanlardan bana hatıra kalması, bu işi bıraksam dahi elimde fotoğraflardan başka somut birşey olması hep arzu ettiğim birşeydi. Ama yapılır mı? insanların vakitlerinden çalarmıyım, uğraştırırmıyım? derken bir de baktım ilk mektup sonra bir mektup daha…

Dedim demekki zor değilmiş, ben gerçekten birşeylere emek verip en mutlu anlarını ölümsüzleştirmiş, onlarla dost olabilmişsem onlarda beni, çekim günümüzü bir iki cümle ile anlatmaktan mahrum etmezler… Mahrum etmedilerde sağolsunlar, hepsi özenle ve en azından beni kırmayarak kendi el yazılarıyla bu isteğimi yerine getirdiler… Bu postumdan itibaren bana hatıra kalacak olan güzel yazıları arşivimde yıllar boyu saklamak ve sizlerle paylaşmak üzere blogtan bunun haberini veriyor ve başlangıcını yapıyorum 🙂

Hala gönderememiş olanlar varsa merakla bekliyor olacağım 😉

Bakalım ilk mektup kimden gelmiş? İlk mektup’ta görüşmek üzere 😉